Imandra aan het gelijknamige meer is een eerder wat groot uitgevallen stationsbuurt dan een echt dorp te noemen. Op de uren, die men dag noemt volgens de hangbare termen, het is hier zo Noordelijk slechts licht van half 11 in de ochtend tot 3 uur in de middag, schrluit Radio Monsegorsk slechte Russische pop door een megafoon van op de nok van het hoogste huis over de plaats. Slechts verdwaalde 'boeran'-sporen (sneeuwscooter) leiden naar enkele huizen. Ook hier lijken meer huizen dan mensen te zijn.
De conducteur van de trein vraagt, nog voor hij de deur en het trapje van de wagon voor mij opendraait, als ik hier weet waar in de nacht te vertoeven. Ik knik verzekerd van ja, maar besef pas goed wanneer de trein in noordelijke richting voor de flauwe bocht aan het meer geheel uit mijn zich verdwenen is van nee...
De ligging bij het meer en de hoogste toppen van NW-Rusland hadden mij vanop de kaart enigzins gecharmeerd. Gelukkig bracht een kamer van een van de vele lege oude huizen raad. Zenja, een spoorwerker, bewaarde er zijn aardappelen, dus dit was een al niet aan vriestemperaturen overgelaten kamer. Hij kreeg de oude Pjetska, zo een typische Russische stoof aan de praat met berken. Geen betere setting om Gogol te verslinden, die eigenljk meer waard was dan mijn laatste reep Belgische Chocolade...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten