Deel 2: De Dood
De dood strijkt al lange tijd overal neer, meer en meer dorpen hebben geen kinderen meer. Behalve de oude man die regelt dat zijn kleinkinderen zomers op bezoek komen. In het dorp Pirimen is er wel een kostschool waar de kinderen uit alle omliggende dorpen en wijken samenkomen. Toch de 9de klas van de school is enkel bevolkt door 4 meisjes, geen jongens. De 10de en tevens laatste klas is er helemaal niet. Het is nog moeilijk om aan personeel te raken die hier willen lesgeven.
Maar ook de oudjes worden steeds zeldzamer, het dorp loopt leeg en de begraafplaats groeit. De mensen gaan in de grond, zijn niet in staat dit tegen te gaan.
De weinigen die hier geboren worden vluchten naar de stad of de hoofstad. Dit fenomeen deed reeds 80 jaar geleden zijn intrede.
Op een begrafenis huilt een oude vrouw:”Na de oorlog, kwam er een partij, een van werken, groeien en werken, en plots was die er niet meer, laten we...
Velen die de streek onvluchten zochten hun heil in de drank en een landloos losbandig leven. Het is moeilijk voor hen om neer te strijken in de stad, maar nog moeilijker om als levensloze lichamen terug te keren. Zo sterven ze in een onvermogen tegenover een verschrikkelijk veranderde wereld. Vroeger was het eenvoudiger: het huis, het hout, de koeien, de kippen, de aardappels.
Nu is alles veranderd, de jongere ontvlucht het dorp zonder naar het graf van zijn ouders om te kijken.
De ouderen zien oorlog, afgunst en het grote lot op TV en even snel de zinloosheid van het leven hier door in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten