zondag 30 januari 2011

фототема N°5




Deel 5: Techniek, buiten de grenzen van de fictie...

We zijn reeds geruime tijd in de 21ste eeuw, op TV praat men over innovatieve technologie. Dit is niet anders op de TV in Pinega, maar hoe zit het daar met de innovatie?

De beschaving raakt het land met de toppen van zijn vleugels, samen met de publieke telefooncel kwam het internet. Het heeft ook zo zijn nadelen, een bos dat bezaaid is telefoonmasten. Hoewel mobiele telefoons verboden zijn in dit gebied, maar de gevangenen en bewakers besteden er geen aandacht aan, voor wie deze regel invoege is getreden, dus houden de dorpelingen zeker geen rekening met dit.

De telefoonlijn werd in Chechegora aangesloten in de lokale boerderij, als beloning voor hun arbeid en de daar uivloeiende hoge melkproductie. De elektriciteit kwam hier reeds 50 jaar geleden, misschien zelfs voor de lancering van de eerste kunstsatelliet in de ruimte samen met de eerste vrachtwagen in het dorp.

Maar de beschaving stopt hier ook in zekere zin. Een vrouw wast haar goed in een gat in het ijs, geflankeerd door een mand van berkenbast gedragen op een slee. Hoe koud het ook is, het loont hen buiten te drogen, de heerlijke geur van frisse schone lakens, waar het heerlijk is om onder te slapen...
Op diezelfde slee wordt ook het water uit de putten naar de verlichte huizen gebracht. Maar 2 jaar terug begon men met de ontmanteling van een groot deel van het elektiriciteitsnet...

vrijdag 28 januari 2011

фототема N°4




Deel 4: De 'heilige' drie

Drie oudere vrouwen - Maria Ivanovna, Tamara Severyanovna en Rimma Petrovna – beslaan een derde van de bevolking van het dorp Cheshegora. De zin van hun leven ligt nu enkel in het communiceren met elkaar en er zijn voor elkaar. Zij zijn hier eenzaam achter gebleven, de kinderen zijn ver weg van hier en hun mannen zijn overleden.
Buitenstaanders zouden denken dat in dit dorp niets meer gebeurt. Toch hebben de drie nog veel te bespreken. Sporen van een wolf die deze nacht in Rimmas' tuin passeerde, de dood van een kennis en hoe het met hen zelf gaat. In dit geval zijn ze niet geneigd te klagen, behalve tegen zichzelf zoals een oude kraai in een boom doet. Hun leven was hard vertellen ze, maar ze mijmeren om de mooie herinneringen die ze hebben van vroeger.
Rimma Petrovna werkte gans haar leven in het postkantoor van de naburige stad Karpogori. Ze stond bekend om waar ze kon iemand in het ootje te nemen. Wanneer 'een groentje' soldaat de eerste maal de post kwam halen zette ze de kar met de post voor de snuit van het paard. De arme soldaat kreeg met moeite zijn paard in het goede gelid.
Een andere keer had ze tijdens de winter met water de deur vastgevroren van een man die in de kamer met zijn minnares zat. 'Geraak er nu maar uit, ellendeling!' schreeuwde ze hem na. Haar grootmoeder baarde 15 kinderen, zijzelf 3, waarvan er één verdronk op de leeftijd van 9, haar andere zoon overleed onlangs aan een longonsteking. Haar man stierf in het zelfde jaar, hij was op een wandeling nabij het ziekenhuis van Severodvinsk voor wat geld door enkele hooligans in elkaar geslagen, en kwam dit nooit meer te boven.
Tamara Severyanovna staat in schril contrast met Rimma. Zij heeft een rustig karakter en werkte gans haar leven op de boerderij. Haar kinderen groeiden op en vertrokken naar de stad. Een van haar zonen verloor ze in een gelijkaardig verhaal als Rima's man in Sint-Petersburg op haar verjaardag 2 jaar terug.
De leider van dit drietal is Maria Ivanovna. Zij herinnert zich het best de oude liedjes en verhalen, die ze graag vertelt. Haar man, die een tractor op de kolchoze bestuurde kwam hieronder terecht en overleed aan zijn verwondingen, zij was toen slechts 40 jaar. De leiding van de kolchoze wees Maria over te nemen en het werk van haar man verder te zetten. Er is niets erger dan je man te verliezen, vertelt Maria Ivanovna.

donderdag 27 januari 2011

фототема N°3



Deel 3: Tradities

De Volksmuziek uit de Pinega neemt een speciale plaats in binnen de Russische muziektraditie.
Dankzij het geografisch isolement van de streek werd ze minder beinvloed door andere gemeenschappen en culturen. Bekend zijn de meerstemmige volksliederen gezongen in een dialect, voor ondermeer huwelijks- en begrafenisceremonies.

Een volkskoor in het dorp was vroeger de norm, zoals andere oude gebruiken. Zelfs tijdens de Sovjetperiode bleven zij onveranderlijk, gezongen in een taal, moeilijk begrijpbaar voor de modale Rus. Tientallen jaren terug trokken muziekverzamelaars naar de streek om de gezangen op te nemen. De meeste van hen die men op die oude opnames hoort zijn reeds gestorven. Vladimir Shraga (in de orginele tekst van de krant zetten ze er ook mijn naam bij, maar dit is enkel Vladimir zijn verdienste) bracht de opnames gemaakt in 1982 door het conservatorium van Petersburg terug naar de plaats van oorsprong. Zij hoorden voor de eerste maal de opnames terug.
Slechts 2 van het eens grote koor zijn nog in Leven: de 80 jarige Maria Ivanovna Skomorohova en Taicha Nikitichna Skomorohova, 96 jaar oud. Ze luisteren naar deze liedjes en zingen mee vol weemoed en emotie, alsof niemand ooit stierf van het dorp...

Ontegensprekelijk dreigt deze traditie te verdwijnen. De families van deze mensen die nu vooral in de steden wonen kennen deze niet meer. Enkel op een speciale activiteit in de zomer 'De dag van het dorp' komt een glimp van deze traditie tot leven, vroeger was dit een hele week. De jongens van uit de dorpen konden er kennis maken met de meisjes uit afgelegen dorpen en omgekeerd, iets wat in de dagelijkse hang van zaken bijna onwerkelijk was.

woensdag 26 januari 2011

фототема N°2



Deel 2: De Dood

De dood strijkt al lange tijd overal neer, meer en meer dorpen hebben geen kinderen meer. Behalve de oude man die regelt dat zijn kleinkinderen zomers op bezoek komen. In het dorp Pirimen is er wel een kostschool waar de kinderen uit alle omliggende dorpen en wijken samenkomen. Toch de 9de klas van de school is enkel bevolkt door 4 meisjes, geen jongens. De 10de en tevens laatste klas is er helemaal niet. Het is nog moeilijk om aan personeel te raken die hier willen lesgeven.

Maar ook de oudjes worden steeds zeldzamer, het dorp loopt leeg en de begraafplaats groeit. De mensen gaan in de grond, zijn niet in staat dit tegen te gaan.
De weinigen die hier geboren worden vluchten naar de stad of de hoofstad. Dit fenomeen deed reeds 80 jaar geleden zijn intrede.
Op een begrafenis huilt een oude vrouw:”Na de oorlog, kwam er een partij, een van werken, groeien en werken, en plots was die er niet meer, laten we...
Velen die de streek onvluchten zochten hun heil in de drank en een landloos losbandig leven. Het is moeilijk voor hen om neer te strijken in de stad, maar nog moeilijker om als levensloze lichamen terug te keren. Zo sterven ze in een onvermogen tegenover een verschrikkelijk veranderde wereld. Vroeger was het eenvoudiger: het huis, het hout, de koeien, de kippen, de aardappels.
Nu is alles veranderd, de jongere ontvlucht het dorp zonder naar het graf van zijn ouders om te kijken.
De ouderen zien oorlog, afgunst en het grote lot op TV en even snel de zinloosheid van het leven hier door in.

dinsdag 25 januari 2011

фототема N°1



vrije vertaling naar de tekst in de krant

Fotothema 'Pinega'

Vandaag begint 'Невское Время' met de publikatie van een fotoreportage over de Pinega-regio in 5 delen.

Deel 1: Ons dagelijks brood

Twee fotografen gingen naar het Pinega-district van de regio Archangelsk. Een van Petersburg: Vladimir Shraga, de andere uit Belgie, Koen Degroote. Het is duidelijk dat we er ons goed aan deden met de lokale bevolking in contact te komen, eerder dan de autoriteiten, om te begrijpen wat hier gaande is. De ondergang van een eens zo rijke regio, elke dag in de ogen te kijken is niet makkelijk. Waarom zijn deze mensen zo koppig om vast te houden aan dit barre land? Ooit waren een grote boerderijen en werd er vee gehouden. Het beroemde Kholmogory-ras kon best aarden in het ruwe klimaat van hier Nu is dit alles opgehouden te bestaan, de velden zijn overgroeid. De fotografen kwam te weten dat de mensen zich hier thuis voelen. Op het einde van hun reis werd deze kennis, een deel van hun hart en definitief, zoals de mensen die hier wonen en ook zullen sterven.
De selectie van de foto's toont ons de teloorgang en het verval in een wanhopig mooie streek, maar vooral ook hoe deze laaste sterke mensen hier overleven.
Vandaag starten we het verhaal met de voedselproductie.
De basis voor hun brood komt niet van hier, daarvoor is het te koud. Het is gebakken van geimpoteerd graan en wordt uitgevoerd naar ver afgelegen dorpen. Bakkerijen zijn alleen in grote dorpen te vinden die werken met verouderde infrastructuur. Maar het eenvoudige donkere brood dat ze bakken is verbazingwekkend lekker - zelfs vanuit het standpunt van de stedelijke kieskeurigheid. Iedereen koopt telkens genoeg brood, omdat ze nooit zeker zijn wanneer de volgende levering komt. Daarom komt er enkel een vers gebakken brood op tafel bij speciale gelegenheden, bvb. wanneer er bezoek komt. Vers brood is schadelijk voor de maag zeggen ze. Koeken, die ze in hun thee weken, en andere traditionele gerechten worden in een Pjetska, zo een typische Russische oven klaargemaakt. Dit heeft aan de gerechten een karakteristiek aroma, zodat de eenvoudigste ingredienten in zo'n oven klaargemaakt een meesterwerk worden, zoals bvb. gestoomde rapen met veenbessen.



Фотопроект «Пинега»

Сегодня НВ начинает публиковать на полосе ФОТОТЕМА проект из 5 частей «Пинега».

Хлеб насущный Пинеги
Два фотографа съездили в Пинежский район Архангельской области. Один – петербуржец Владимир Шрага. Другой – бельгиец Кун Дегроот. Ясное дело, что нашему было попроще разбираться в местных особенностях, чем посланнику сытой Европы. Но и петербуржцу пришлось нелегко. Не столько физически, сколько психологически - каждый день видеть разорение когда-то богатой земли, слушать людей, всю жизнь бившихся – сначала за идею, теперь просто за кусок хлеба. Когда-то тут были совхозы, люди держали скот, река Пинега была судоходной. Теперь и скот перестали держать, и поля зарастают лесом. Глядя в прозрачные северные глаза, европеец и столичный русский пытались понять: отчего эти люди так упорно цепляются за свою суровую землю. Оба фотографа знали: пинежцы просто любят свою родину. К концу поездки это знание из ума перешло в сердце и стало окончательным.
Перед вами – часть фотографий, снятых на Пинеге. Мы отобрали те, которые должны объяснить каждому, как нища, но по-прежнему отчаянно красива здешняя земля. И как крепки эти пинежские люди.
Сегодня рассказ - о местной еде. Свой хлеб тут не растет – слишком холодно, его пекут из привозного зерна и возят на автолавках по дальним деревням. Народ покупает хлеба много: никто не знает, когда будет следующий привоз. Поэтому свежую буханку тут на стол поставят только гостю. Вообще свежий хлеб есть невыгодно: и вредно для желудка, говорят, и уходит быстро. Обычно делают сухари и едят их понемногу, размачивая в чае. Стали вспоминать рецепты бедных крестьян 150-летней давности. Все умеют варить «мусёнку» - суп из муки, часто на обед бывает только картошка с солеными грибами, да и толокняный кисель не забыт.
Татьяна Хмельник
Фото Владимира Шраги и Куна Дегроота
Подписи
0371
Пекарни есть только в крупных деревнях, оборудование там древнее. Но буханки простого черного хлеба выходят изумительно вкусными – даже с точки зрения городских приверед. Должно быть, хлеб пекут «золотые руки».
3586
Рыбешка сильно выручает пинежских. Причем неважно, рыбка крупная или мелкая – из любой здесь сделают вкусный обед. Со специями тоже нет проблем: и в избе у каждого запас, и магазин сельский не отапливается, там все хранится как в лучшем холодильнике.
4363
Коров здесь осталось очень мало, так что традиционные северные молочные продукты и блюда стали довольно редки. А ведь когда-то была выведена знаменитая холмогорская порода коров, которая прекрасно себя чувствовала в архангельском суровом климате.
4387
Летом с коровой проблем нет. Но ведь ее надо прокормить зимой, заготовить ей сена получше да побольше. С сеном здесь стали проблемы: луга зарастают сорными травами, несъедобными и даже ядовитыми.
2203
«Репертуар» пинежской автолавки весьма скромен. Учитывая, что она заезжает даже в деревни, где зимой перемогаются два-три старика, прежде всего возят продукты первой необходимости. Как ни странно, в перечень этих продуктов входит… мороженое. Пинежане его обожают!
0017
Многие блюда традиционной пинежской кухни готовятся в русской печи. Ее достоинство – долгое остывание, при котором кушанье томится, доходит и приобретает неповторимый вкус и аромат. Поэтому из простейших ингредиентов в русской печи можно сделать шедевр – например, пареную репу с брусникой.

donderdag 13 januari 2011

Photography











in volgorde:
-Verlaten school te Shjetegorka.
-Marie-Ivana neemt afscheid van Taischa. Dit zijn de laatste 2 leden van het vroegere koor van Tsjesjegora.
-Stilleven in het totaal verlaten dorp Sjasta.
-'Boechanka'Camionet met levensmiddelen voor winkels van kleine dorpen, die door de staat worden gerund, hier te Tsjesjegora.
-'Poetin'telefoon te Tsjesjegora.



Foto's Vladimir Shraga/Koen Degroote
Special Thanks to Vladimir, Andrei and Mari-Ivana,
without their support this project wasn't possible.

графиаяussia #10





Saint-Petersburg
workshop Andrei Tsjepakin,foto-editor van Nevskoje vremja, de krant voor Noordwest-Russia.
Volgende week ( van 17-21 januari 2011 in 5 delen) verschijnt de fotoreportage die Vladimir en ik maakten in de Pinega-regio in deze krant .
http://www.nvspb.ru/

видеояussia#1



Peremen, 25 december 2010

dinsdag 11 januari 2011

En zonder op het heerlijke landschap acht te slaan...

dat iedere bezoeker in verrukking bracht. zonder ook het graf van zijn ouders te bezoeken, toog hij als alle eerzuchtigen naar Petersburg. Zoals iedereen weet stroomt onze jeugd uit alle streken van Rusland daarheen. Zij willen er een betrekking zoeken, zij willen er schitteren. zij willen er carriere maken. zij willen er eenvoudigweg de vruchten van plukken van een zielloze, ijskoude, bedrieglijke algemene onwikkeling.
Dit is een fragment van pagina 293 uit 'De dode zielen' van Nicolai Gogol, een klassiek literair meesterwerk uit de 19de eeuw, dat iedereen hier op de schoolbanken zag passeren.
Toch eerder vettige chips met dillesmaak en vochtige doekjes met daarbijhorende blondines en hun slechtsmakende detectiveromans, op het spoor naar diezelfde stad.
De antieke reistijd van een etmaal op deze slaapdronken trein vanuit Murmansk richting de oude hoofdstad en buiten moegestreden dennewouden met al even zware sneeuw op hun takken doet niets vermoeden. Wat dan wel, de rotvaart of het einde van deze reis in zicht.
Het zicht dat nu en dan nog even het vensterraam tekent, wanneer ijzigblauwe vonken van de bovenleiding, het zwart van de nacht, heel even opzij duwen, het helverlichte woud als een mariaverschijning tegen het duistere gebroed van het noorden. Ik blaas de aftocht met minder sierlijke krullen in schoonschrift a la onze vriend Gogol. Vergeef mij op dit nachtelijk uur...
Gehele etmalen die met moeite dagen, en de laatste dan nog zwaar bewolkt daarbovenop, heeft de mens soms nood om zich aan de krullen van schoonschrift op te trekken. Vooruit! Op weg naar het licht van de grote stad!

Imandra

Imandra aan het gelijknamige meer is een eerder wat groot uitgevallen stationsbuurt dan een echt dorp te noemen. Op de uren, die men dag noemt volgens de hangbare termen, het is hier zo Noordelijk slechts licht van half 11 in de ochtend tot 3 uur in de middag, schrluit Radio Monsegorsk slechte Russische pop door een megafoon van op de nok van het hoogste huis over de plaats. Slechts verdwaalde 'boeran'-sporen (sneeuwscooter) leiden naar enkele huizen. Ook hier lijken meer huizen dan mensen te zijn.
De conducteur van de trein vraagt, nog voor hij de deur en het trapje van de wagon voor mij opendraait, als ik hier weet waar in de nacht te vertoeven. Ik knik verzekerd van ja, maar besef pas goed wanneer de trein in noordelijke richting voor de flauwe bocht aan het meer geheel uit mijn zich verdwenen is van nee...
De ligging bij het meer en de hoogste toppen van NW-Rusland hadden mij vanop de kaart enigzins gecharmeerd. Gelukkig bracht een kamer van een van de vele lege oude huizen raad. Zenja, een spoorwerker, bewaarde er zijn aardappelen, dus dit was een al niet aan vriestemperaturen overgelaten kamer. Hij kreeg de oude Pjetska, zo een typische Russische stoof aan de praat met berken. Geen betere setting om Gogol te verslinden, die eigenljk meer waard was dan mijn laatste reep Belgische Chocolade...

графиаяussia #9

in volgorde te Imandra:
Blini (typisch Russsiche pannenkoek)
Het slaapvertek
De luchter in het slaapvertrek
Tekening





Kandalaksha

Kandalaksha, gelegen aan de witte zee inclusief explosieve achtergrondgeluiden van de nabij mijnen, was een klein havenstadje met lelijke sovjetblokken tot op het hoofdplein waar het hotel lag waar ik 3 nachten verbleef. De lichturen waren hier boven de poolcirkel nog geringer. Mijn jacht op noorderlicht tevergeefs. De Kerstmis in de houten kerk, meet zicht op grote verlichte havenkranen nabij de laatste huizenrestant van wat ooit het dorp moet zijn geweest, bracht met zijn koorgezangen bij kaarslicht enige verstrooiing in de duisternis. Iedereen stond recht tijdens de mis, er waren nl. helemaal geen stoelen in de kerk. Men volgde als een brave kudde de rondhang van de priester, die al de iconen bewierrookte die in de kerk verspreid gingen. De verlangen om het poollicht, de winterreiziger tussen heiligen en wijwater...

графиаяussia #8

in volgorde te Kandalaksha:
De kerk
Hotel Belomorskaja
De weg richting Belomorsk
Zicht op de haven
Trapped under ice





donderdag 6 januari 2011

Archangelsk

De ouders van Natalia deden er alles aan om de jongere broer van 17 uit het leger met een verplichte dienst van een jaar te houden. Spijtig genoeg was hun vertrouwelijke huisarts, vorig jaar overleden. Die had hen nl. een attest dat broer astma heeft om zo zijn diensplicht te ontlopen, beloofd. Broer zelf zag er geen graten in om naar hetleger te gaan. Zij zien het eerder als een stap opweg naar hun definitieve mannelijke status. Toch die weg in groengevlekte uniformen gebeurd niet altijd zonder kleerscheuren, de pesterijen en daaruit voorvloeiende zelfmoordcijfer spreekt voor zich. Het leger maakt niet enkel slachtoffers aan zijn zuidelijke buitengrens...
(de naam van vermelde personen is fictief)

графиаяussia #7

in volgorde
Natalia en ik bij het standbeeld van Pasakov
Archangelsk bij de baai



zaterdag 1 januari 2011

Een gelukkig nieuwjaar vanuit Tsjesjegora

foto: Koen Degroote


Dood en leven te Tsjesjegora


Djodja Maroz of Grootvader Vorst bij de kerstboom van Rima. De kerstperiode heeft in Rusland nog weinig verbintenis met religie. Het communisme veegde vele oude sporen van heiligen uit, de kapel van het dorp, die tot opslagruimte werd omgedoopt, kreeg nooit haar oude glorie terug en bleef verweesd achter. Nieuwjaar en de president zijn speech op TV voor het Kremlin in Moskou als enige zekerheid in dit belachelijk poppentheater, dat Russissche politiek heet. De stroom viel ook letterlijk uit op oudejaarsavond en heimelijk droomden we dat dit de hele avond ook zo zou blijven. Ten eerste omdat Medvedev's zijn smoelwerk ons de spuigaten uitloopt. (Of hij nu iets zinnigs gedaan heeft of niet, samen met die andere clown, Poetin genaamd, krijgen ze elke dag hun stek op TV en in de krant.)Maar toch hielden we eerder van de stroompanne omdat het jaar op zijn laatste benen liep met buiten een sneeuwstorm over de dennewouden en de dorpen daar tussenin, en dit alles bij een pjetska (russische houtstoof waar het eten in wordt klaargemaakt)geflankeerd door de laatste oudjes van het dorp badend in het licht van een petroleumlamp veel schoner is dan moderne gloeilampen. Maar dit sprookje zou te veel sprookje zijn geweest en zo rond elven sprongen de lichten aarzelend terug aan boven de gevulde tafel vol typische gerechten bij Rima's. Bijna het halve dorp (lees Marie-ivana, Tamara en Michael) was er om oud naar nieuw te vieren. Er werd ons door hen gewaarschuwd dat we gegarandeerd zouden worden afgeranseld in de tijdelijke opzet van een 'Discoteka' te Peremen, het grotere dorp aan de overkant van de rivier, dus bleven we wijselijk bij hen. In de vooravond trok er een kleine sneeuwstorm over het oude dorp in het oude jaar. Tevergeefs was onze poging om de paden tussen de houten panden van de levenden te vrijwaren, zodat ze allen veilig Rimas' zouden bereiken,tijdens de nacht laaide die nog op en veegde onze sporen uit. Op een beter jaar dan het vorige, met bospaddestoelen,smoelpap en zwarte bosbessenlikeur,bereikten we het jaar 11. Waarschijneljk de laatste winter dat zij hier samen doorbrengen in het dorp. De staat heeft hen een gunstig voorstel gedaan om in de stad een appartement te betrekken. De 'Poetins' (openbare telefoons) die hier, en in alle andere uithoeken van Rusland staan, onder diens welklinkende naam zijn bewind zijn geplaatst, zullen nog nuttelozer worden met de dag, dan deze hier in Tsjesjegora feitelijk als is. Hij gaf een mooi kleuraccent van blauw en rood in het beeld dat ik op de eerte avond in de monotoon-getinte duisternis van het taiga-dorp nam en daarmee is de kous af. Een dag eerder dan de laatste van het jaar, werd een vrouw van 65 uit Jasna, die hier werd geboren, haar plaats terug gegeven. Het kerkhof ligt verscholen in het dennewoud. Een mensenstoet volgde de Brincka, een oude sovjet-camionette. Een kist met roze stof bekleed en een gouden kruis erop verdween voorgoed in de aarde. De dienst werd hier door een oudere vrouw, als plaatsvervanger van de priester op het kerkhof verzorgd. De huizen liggen er al verlaten bij, dan maar nog te zwijgen van de houten kapel na 70 jaar communisme. Nadat ze definitief onder de aarde was verdwenen, werd een laatste glas vodka en een stuk brood met vis en augurk genuttigd voor haar. Daar er ons werd op gewezen, enkel door een paar 'jongere' mannen van de familie, namen we geen foto's van dit alles. Al was dit vroeger helemal geen taboe om dit in beeld te brengen. We kregen nl.op in oude koekedozen bewaarde foto's reeds verschillende begrafenisstoeten te zien van hun dierbaren. Vladimir en ik bevestigden de gedenkplaten van Rimas' Zoon en man, die in minder dan een jaar stierven, aan de tijdelijke houten kruisen tijdens het afscheid van de overleden vrouw. De familie ging terug richting Jasna en bezorgde aan de bewoners van het dorp, vodka, brood en soep om dit als begrafenismaal tot hen te nemen. Dood en leven te Tsjesjegora, en ik dankzij Vladimir, hier heel dicht bij betrokken.
check

http://www.motoknitok.livejournal.com/

Het verdwijnen van de dorpen valt niet alleen samen met de dood van mensen,
zo bezochten we de school van Veegora,waarvan de laatste 10de klas ontbrak en de 9de slechts door 4 meisjes werd bevolkt. Wie de kans krijgt trekt weg uit dit vergeten gat.
Ik op mijn beurt hier vanuit Arkhangelsk, de stad aan een baai van de Witte zee.
Olga, op haar beurt,naar de States, aan de Atlantische oceaan. Wie de kans krijgt trekt ook weg uit Arkhangelsk.
Onderweg naar hier, te Karpogori bij het busstation, vroegen bewoners verwonderlijk wat ik in Tsjesjegora wel zocht, er was daar volgens hen nl. niets. Dat ze dachten dat ik uit Tadjikistan kwam met mijn baard, even onterecht. Al begint het echt wel tijd te worden dat ik een barbier bezoek bij de witte zee... Want echt warmte heeft zo een luizenbaard nu ook weer niet.
Groeten uit Arkhangelsk
Koen

графиаяussia #6

Water halen in het dorp
Marie-ivana ever green!
Rima's man gedenkplaat
Begrafenismaal te Tsjesjegora
Oude foto van de begrafenis van Rima's man





графиаяussia #5

in volgorde
Sauna bij Rima
Sneeuwruimen in het dorp
Oude foto vol mensen te Tsjesjegora
Marie-ivana en haar patatten voor mijn pepe
Drie op een rij nabij de kapel