zondag 30 januari 2011

фототема N°5




Deel 5: Techniek, buiten de grenzen van de fictie...

We zijn reeds geruime tijd in de 21ste eeuw, op TV praat men over innovatieve technologie. Dit is niet anders op de TV in Pinega, maar hoe zit het daar met de innovatie?

De beschaving raakt het land met de toppen van zijn vleugels, samen met de publieke telefooncel kwam het internet. Het heeft ook zo zijn nadelen, een bos dat bezaaid is telefoonmasten. Hoewel mobiele telefoons verboden zijn in dit gebied, maar de gevangenen en bewakers besteden er geen aandacht aan, voor wie deze regel invoege is getreden, dus houden de dorpelingen zeker geen rekening met dit.

De telefoonlijn werd in Chechegora aangesloten in de lokale boerderij, als beloning voor hun arbeid en de daar uivloeiende hoge melkproductie. De elektriciteit kwam hier reeds 50 jaar geleden, misschien zelfs voor de lancering van de eerste kunstsatelliet in de ruimte samen met de eerste vrachtwagen in het dorp.

Maar de beschaving stopt hier ook in zekere zin. Een vrouw wast haar goed in een gat in het ijs, geflankeerd door een mand van berkenbast gedragen op een slee. Hoe koud het ook is, het loont hen buiten te drogen, de heerlijke geur van frisse schone lakens, waar het heerlijk is om onder te slapen...
Op diezelfde slee wordt ook het water uit de putten naar de verlichte huizen gebracht. Maar 2 jaar terug begon men met de ontmanteling van een groot deel van het elektiriciteitsnet...

vrijdag 28 januari 2011

фототема N°4




Deel 4: De 'heilige' drie

Drie oudere vrouwen - Maria Ivanovna, Tamara Severyanovna en Rimma Petrovna – beslaan een derde van de bevolking van het dorp Cheshegora. De zin van hun leven ligt nu enkel in het communiceren met elkaar en er zijn voor elkaar. Zij zijn hier eenzaam achter gebleven, de kinderen zijn ver weg van hier en hun mannen zijn overleden.
Buitenstaanders zouden denken dat in dit dorp niets meer gebeurt. Toch hebben de drie nog veel te bespreken. Sporen van een wolf die deze nacht in Rimmas' tuin passeerde, de dood van een kennis en hoe het met hen zelf gaat. In dit geval zijn ze niet geneigd te klagen, behalve tegen zichzelf zoals een oude kraai in een boom doet. Hun leven was hard vertellen ze, maar ze mijmeren om de mooie herinneringen die ze hebben van vroeger.
Rimma Petrovna werkte gans haar leven in het postkantoor van de naburige stad Karpogori. Ze stond bekend om waar ze kon iemand in het ootje te nemen. Wanneer 'een groentje' soldaat de eerste maal de post kwam halen zette ze de kar met de post voor de snuit van het paard. De arme soldaat kreeg met moeite zijn paard in het goede gelid.
Een andere keer had ze tijdens de winter met water de deur vastgevroren van een man die in de kamer met zijn minnares zat. 'Geraak er nu maar uit, ellendeling!' schreeuwde ze hem na. Haar grootmoeder baarde 15 kinderen, zijzelf 3, waarvan er één verdronk op de leeftijd van 9, haar andere zoon overleed onlangs aan een longonsteking. Haar man stierf in het zelfde jaar, hij was op een wandeling nabij het ziekenhuis van Severodvinsk voor wat geld door enkele hooligans in elkaar geslagen, en kwam dit nooit meer te boven.
Tamara Severyanovna staat in schril contrast met Rimma. Zij heeft een rustig karakter en werkte gans haar leven op de boerderij. Haar kinderen groeiden op en vertrokken naar de stad. Een van haar zonen verloor ze in een gelijkaardig verhaal als Rima's man in Sint-Petersburg op haar verjaardag 2 jaar terug.
De leider van dit drietal is Maria Ivanovna. Zij herinnert zich het best de oude liedjes en verhalen, die ze graag vertelt. Haar man, die een tractor op de kolchoze bestuurde kwam hieronder terecht en overleed aan zijn verwondingen, zij was toen slechts 40 jaar. De leiding van de kolchoze wees Maria over te nemen en het werk van haar man verder te zetten. Er is niets erger dan je man te verliezen, vertelt Maria Ivanovna.

donderdag 27 januari 2011

фототема N°3



Deel 3: Tradities

De Volksmuziek uit de Pinega neemt een speciale plaats in binnen de Russische muziektraditie.
Dankzij het geografisch isolement van de streek werd ze minder beinvloed door andere gemeenschappen en culturen. Bekend zijn de meerstemmige volksliederen gezongen in een dialect, voor ondermeer huwelijks- en begrafenisceremonies.

Een volkskoor in het dorp was vroeger de norm, zoals andere oude gebruiken. Zelfs tijdens de Sovjetperiode bleven zij onveranderlijk, gezongen in een taal, moeilijk begrijpbaar voor de modale Rus. Tientallen jaren terug trokken muziekverzamelaars naar de streek om de gezangen op te nemen. De meeste van hen die men op die oude opnames hoort zijn reeds gestorven. Vladimir Shraga (in de orginele tekst van de krant zetten ze er ook mijn naam bij, maar dit is enkel Vladimir zijn verdienste) bracht de opnames gemaakt in 1982 door het conservatorium van Petersburg terug naar de plaats van oorsprong. Zij hoorden voor de eerste maal de opnames terug.
Slechts 2 van het eens grote koor zijn nog in Leven: de 80 jarige Maria Ivanovna Skomorohova en Taicha Nikitichna Skomorohova, 96 jaar oud. Ze luisteren naar deze liedjes en zingen mee vol weemoed en emotie, alsof niemand ooit stierf van het dorp...

Ontegensprekelijk dreigt deze traditie te verdwijnen. De families van deze mensen die nu vooral in de steden wonen kennen deze niet meer. Enkel op een speciale activiteit in de zomer 'De dag van het dorp' komt een glimp van deze traditie tot leven, vroeger was dit een hele week. De jongens van uit de dorpen konden er kennis maken met de meisjes uit afgelegen dorpen en omgekeerd, iets wat in de dagelijkse hang van zaken bijna onwerkelijk was.

woensdag 26 januari 2011

фототема N°2



Deel 2: De Dood

De dood strijkt al lange tijd overal neer, meer en meer dorpen hebben geen kinderen meer. Behalve de oude man die regelt dat zijn kleinkinderen zomers op bezoek komen. In het dorp Pirimen is er wel een kostschool waar de kinderen uit alle omliggende dorpen en wijken samenkomen. Toch de 9de klas van de school is enkel bevolkt door 4 meisjes, geen jongens. De 10de en tevens laatste klas is er helemaal niet. Het is nog moeilijk om aan personeel te raken die hier willen lesgeven.

Maar ook de oudjes worden steeds zeldzamer, het dorp loopt leeg en de begraafplaats groeit. De mensen gaan in de grond, zijn niet in staat dit tegen te gaan.
De weinigen die hier geboren worden vluchten naar de stad of de hoofstad. Dit fenomeen deed reeds 80 jaar geleden zijn intrede.
Op een begrafenis huilt een oude vrouw:”Na de oorlog, kwam er een partij, een van werken, groeien en werken, en plots was die er niet meer, laten we...
Velen die de streek onvluchten zochten hun heil in de drank en een landloos losbandig leven. Het is moeilijk voor hen om neer te strijken in de stad, maar nog moeilijker om als levensloze lichamen terug te keren. Zo sterven ze in een onvermogen tegenover een verschrikkelijk veranderde wereld. Vroeger was het eenvoudiger: het huis, het hout, de koeien, de kippen, de aardappels.
Nu is alles veranderd, de jongere ontvlucht het dorp zonder naar het graf van zijn ouders om te kijken.
De ouderen zien oorlog, afgunst en het grote lot op TV en even snel de zinloosheid van het leven hier door in.

dinsdag 25 januari 2011

фототема N°1



vrije vertaling naar de tekst in de krant

Fotothema 'Pinega'

Vandaag begint 'Невское Время' met de publikatie van een fotoreportage over de Pinega-regio in 5 delen.

Deel 1: Ons dagelijks brood

Twee fotografen gingen naar het Pinega-district van de regio Archangelsk. Een van Petersburg: Vladimir Shraga, de andere uit Belgie, Koen Degroote. Het is duidelijk dat we er ons goed aan deden met de lokale bevolking in contact te komen, eerder dan de autoriteiten, om te begrijpen wat hier gaande is. De ondergang van een eens zo rijke regio, elke dag in de ogen te kijken is niet makkelijk. Waarom zijn deze mensen zo koppig om vast te houden aan dit barre land? Ooit waren een grote boerderijen en werd er vee gehouden. Het beroemde Kholmogory-ras kon best aarden in het ruwe klimaat van hier Nu is dit alles opgehouden te bestaan, de velden zijn overgroeid. De fotografen kwam te weten dat de mensen zich hier thuis voelen. Op het einde van hun reis werd deze kennis, een deel van hun hart en definitief, zoals de mensen die hier wonen en ook zullen sterven.
De selectie van de foto's toont ons de teloorgang en het verval in een wanhopig mooie streek, maar vooral ook hoe deze laaste sterke mensen hier overleven.
Vandaag starten we het verhaal met de voedselproductie.
De basis voor hun brood komt niet van hier, daarvoor is het te koud. Het is gebakken van geimpoteerd graan en wordt uitgevoerd naar ver afgelegen dorpen. Bakkerijen zijn alleen in grote dorpen te vinden die werken met verouderde infrastructuur. Maar het eenvoudige donkere brood dat ze bakken is verbazingwekkend lekker - zelfs vanuit het standpunt van de stedelijke kieskeurigheid. Iedereen koopt telkens genoeg brood, omdat ze nooit zeker zijn wanneer de volgende levering komt. Daarom komt er enkel een vers gebakken brood op tafel bij speciale gelegenheden, bvb. wanneer er bezoek komt. Vers brood is schadelijk voor de maag zeggen ze. Koeken, die ze in hun thee weken, en andere traditionele gerechten worden in een Pjetska, zo een typische Russische oven klaargemaakt. Dit heeft aan de gerechten een karakteristiek aroma, zodat de eenvoudigste ingredienten in zo'n oven klaargemaakt een meesterwerk worden, zoals bvb. gestoomde rapen met veenbessen.



Фотопроект «Пинега»

Сегодня НВ начинает публиковать на полосе ФОТОТЕМА проект из 5 частей «Пинега».

Хлеб насущный Пинеги
Два фотографа съездили в Пинежский район Архангельской области. Один – петербуржец Владимир Шрага. Другой – бельгиец Кун Дегроот. Ясное дело, что нашему было попроще разбираться в местных особенностях, чем посланнику сытой Европы. Но и петербуржцу пришлось нелегко. Не столько физически, сколько психологически - каждый день видеть разорение когда-то богатой земли, слушать людей, всю жизнь бившихся – сначала за идею, теперь просто за кусок хлеба. Когда-то тут были совхозы, люди держали скот, река Пинега была судоходной. Теперь и скот перестали держать, и поля зарастают лесом. Глядя в прозрачные северные глаза, европеец и столичный русский пытались понять: отчего эти люди так упорно цепляются за свою суровую землю. Оба фотографа знали: пинежцы просто любят свою родину. К концу поездки это знание из ума перешло в сердце и стало окончательным.
Перед вами – часть фотографий, снятых на Пинеге. Мы отобрали те, которые должны объяснить каждому, как нища, но по-прежнему отчаянно красива здешняя земля. И как крепки эти пинежские люди.
Сегодня рассказ - о местной еде. Свой хлеб тут не растет – слишком холодно, его пекут из привозного зерна и возят на автолавках по дальним деревням. Народ покупает хлеба много: никто не знает, когда будет следующий привоз. Поэтому свежую буханку тут на стол поставят только гостю. Вообще свежий хлеб есть невыгодно: и вредно для желудка, говорят, и уходит быстро. Обычно делают сухари и едят их понемногу, размачивая в чае. Стали вспоминать рецепты бедных крестьян 150-летней давности. Все умеют варить «мусёнку» - суп из муки, часто на обед бывает только картошка с солеными грибами, да и толокняный кисель не забыт.
Татьяна Хмельник
Фото Владимира Шраги и Куна Дегроота
Подписи
0371
Пекарни есть только в крупных деревнях, оборудование там древнее. Но буханки простого черного хлеба выходят изумительно вкусными – даже с точки зрения городских приверед. Должно быть, хлеб пекут «золотые руки».
3586
Рыбешка сильно выручает пинежских. Причем неважно, рыбка крупная или мелкая – из любой здесь сделают вкусный обед. Со специями тоже нет проблем: и в избе у каждого запас, и магазин сельский не отапливается, там все хранится как в лучшем холодильнике.
4363
Коров здесь осталось очень мало, так что традиционные северные молочные продукты и блюда стали довольно редки. А ведь когда-то была выведена знаменитая холмогорская порода коров, которая прекрасно себя чувствовала в архангельском суровом климате.
4387
Летом с коровой проблем нет. Но ведь ее надо прокормить зимой, заготовить ей сена получше да побольше. С сеном здесь стали проблемы: луга зарастают сорными травами, несъедобными и даже ядовитыми.
2203
«Репертуар» пинежской автолавки весьма скромен. Учитывая, что она заезжает даже в деревни, где зимой перемогаются два-три старика, прежде всего возят продукты первой необходимости. Как ни странно, в перечень этих продуктов входит… мороженое. Пинежане его обожают!
0017
Многие блюда традиционной пинежской кухни готовятся в русской печи. Ее достоинство – долгое остывание, при котором кушанье томится, доходит и приобретает неповторимый вкус и аромат. Поэтому из простейших ингредиентов в русской печи можно сделать шедевр – например, пареную репу с брусникой.

donderdag 13 januari 2011

Photography











in volgorde:
-Verlaten school te Shjetegorka.
-Marie-Ivana neemt afscheid van Taischa. Dit zijn de laatste 2 leden van het vroegere koor van Tsjesjegora.
-Stilleven in het totaal verlaten dorp Sjasta.
-'Boechanka'Camionet met levensmiddelen voor winkels van kleine dorpen, die door de staat worden gerund, hier te Tsjesjegora.
-'Poetin'telefoon te Tsjesjegora.



Foto's Vladimir Shraga/Koen Degroote
Special Thanks to Vladimir, Andrei and Mari-Ivana,
without their support this project wasn't possible.

графиаяussia #10





Saint-Petersburg
workshop Andrei Tsjepakin,foto-editor van Nevskoje vremja, de krant voor Noordwest-Russia.
Volgende week ( van 17-21 januari 2011 in 5 delen) verschijnt de fotoreportage die Vladimir en ik maakten in de Pinega-regio in deze krant .
http://www.nvspb.ru/