beeld: Poesjkin verzamelt sneeuw in Sint Petersburg.
En het spoor liep dood nabij de Witrussische grens...
Belarus'strongman maakte gebruik van frauduleuse praktijken en geweld, na meer dan 16 jaar van repressie, om op zondag te worden herkozen. Luchasenko, een 56-jarige voormalige manager van een collectieve boerderij laat geen onafhankelijke media toe en houdt 80 procent van de industrie onder staatscontrole in Sovjetstijl en onderdrukt de oppositie met harde middelen.
Warsaw Wschodnenia, het Oostelijk station van de Poolse hoofdstad ligt er op dit nachtelijke uur verlaten bij. buiten een paar verloren Sint-Petersburgreizigers heeft niemand hier nu nog wat te zoeken. Ondanks de waarschuwing van de conducteur, omdat het transfervisum voor Wit-Rusland ontbreekt in mijn paspoort, laat ik me verleiden door de warme slaaptrein richting Ruslands'oude hoofdstad. Op een ontiechelijk vroeg uur wordt ik vanuit mijn zalige diepe droom over het land van de Witrussen door 3 naar een vervlogen tijdperk ruikende bontmutsen terug richting Polen gestuurd. Via Vilnius zal ik een dag later dan voorzien Sint-Petersburg bereiken, het is dan maandagmorgen 9 uur en alles is er nog zwart als de nacht ookal liggen zijn straten vol sneeuwvlokken.
Vladimir Shraga wacht er mij op in Vitebsky station. In een nabijlegen koffiehuis maken we het plan om woensdagochtend samen te vertrekken richting Arkhangelsk Oblast, meer bepaald naar de dorpen, gelegen rond de Pinega rivier die door hun extreem afgelegen ligging nog moeilijk kunnen aarden in het huidige wereldbeeld van de jonge Rus. De 21ste eeuw dood niet alleen dorpen, maar ook culturen. De vrouwen van de dorpen gaven voor eeuwen hun bijzondere gezangen, die afwijken van de Russische,van generatie op generatie door. Vladimir bezocht reeds verschillende malen deze streek en maakte er opnames van de gezangen, interviews en foto's van de bewoners. Hijzelf was pas vader geworden van een kloeke dochter en verontschuldigde zich om tot de tijd van het vertrek bij hen te zijn.
Ik bezocht in de hoofdstraat van de stad, Nievsky Prospekt, de fototentoonstelling van jonge Russische fotografen, die heel duidelijk in 2 richtingen waren verdeeld, de ene zochten eerder het sex drugs en rock en roll idee op in de grootstad, de andere hielden meer verband met het vastleggen van de laatste relicten van een groots verleden. Gelukkig kon Anastasia, die overdag in de hermitage van Petersburg werkt, het ook vinden bij die tweede groep.Zelf vertrekt ze zondag richting Iran om er een fotoreportage te maken, maar vond nog even de tijd om mij samen met haar ouders, Tolje an Tanja te verwelkomen vijf hoog nabij Bolsjevikov Prospekt aan de rand van de stad. De miljoenenstad waar het aan diezelfde rand gelegen oorlogskerkhof, een even groot imposant aantal mensen waren gedumpt in een nog grote put tijdens WO2, meesten aan hongersdood gestorven. Dit verhaal had Vladimir gehoord van zijn grootvader, en vertelde mij dit bij het uitrijden van de stad een dag later. Als door de schrik van hongersdood gevangen kochten we in hypermarkt genoeg ranstoenering om de weg naar het noorden te doorstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten