"Wanneer er is iets fout is bij ons, kan het niet alleen bij ons zijn."
Deze Russische zin gooide Marie-ivana er deze ochtend uit tussen de aardappelen in de schil, de rode bieten en zwarte thee door, aan de ontbijttafel rond half tien deze ochtend. De vroege zon komt maar met moeite vanover de horizon priemen, maar doet het wonderlijk. Vladimir en ik hebben reeds ons fotohart kunnen ophalen in deze wondere ijskoude wereld met een ongezien licht, alsof het telkens iets met ochtendschemer en maanlicht heeft te maken. De lenzen draaien met moeite tot hun gewenst diafragma, en statieven zijn onze trouwe strijdmiddelen in deze magische duisternis. Het licht dat de wereld hier vangt, maakt het trieste verhaal van de verloren dorpen enigszins iets draaglijker. Toch eerder een triestig sprookje met een fatale afloop, die reeds begon met de Russische revolutie van 1917. Het huis van Jefim Medved was het eerste huis van het dorp hier, dat er moest aangeloven. Het was tot aan dat magische jaar 17 van Jefim, die tot de Kulak behoorde. De Kulak waren de intellectuelen met aanzien in de dorpen die toen werden verbannen. Hun eigendom en vee werd toevertrouwd aan het volk. Deze grote boerderijen werden de eerste kolchozen in de Sovjetunie. Het huis van Jefim dat eerst nog dienst deed als stalling,ligt er nu moegestreden bij,stalling, een ruine. Een poging om kleinere dorpen samen te brengen tot grotere, letterlijk: dorpen met een stedelijk karakter (поселки селького типа)was de tweede aanslag op de kleine gemeenschapen, die volgens het Sovjet-systeem opzichzelf niet rendabel genoeg waren de staat te dienen. Na de val van de USSR, met het verdwijnen van de kolchozen, vluchten velen naar de steden omdat er in de dorpen geen werk meer was voor hen. Dit is hier in de dorpen langs de Pinega-rivier niet anders. Te Tsjetsegori wordt nog eens per week, de koude en lege winkel voor 1 uur bemand, en komt iedereen van het dorp brood,boter en andere levensmiddelen kopen. Daar Vladimir hier reeds verschillende keren was om deze dorpen in beeld te brengen, wordt het gemakkelijker toegestaan foto's te nemen, ook al is hij, 1500 kilometer van Sint-Petersburg ook een vreemdeling. Toch het is ongelofelijk hoe we hier bij Marie-ivana worden ontvangen. We hebben hier lange avonden samen bij de schouwkachel in de lage warme kamer. Onze gastvrouw heeft nu haar tweede huisconcert voor ons deze avond. In 1982 heeft een etnograaf uit de hoofdstad nl. de typische volksgezangen van de Pinega-regio opgenomen. De casette (deel 2) worden door haar mijmerend meegezongen. Wachten tot het rond negenen terug licht wordt om op pad te gaan in dit ijskoud verhaal.
Privet iz Tsjetsegori
Geen opmerkingen:
Een reactie posten