Vandaag bezochten we de grote boerderij lees: kolchoze van Vejegora. Ondanks de staatsboerderij samen met de val van de Sovjetunie ophield te bestaan bleef de infrastructuur bestaan, en wordt er nu nog door een grote groep samen gewerkt op 1 boerderij. Hun salaris hier van om en bij de 250 euro is vrij veel voor Rusland en te vergelijken met een leraar in de stad. Het betalen van mensen die in Kolchozes werkten werd reeds in het oude Sovjetland ingevoerd opweg naar de vrije markt, men sprak toen van een Sofchoze (Kol: Kollektieve boerderij, Sofchoze betekent nagenoeg hetzelfde)
In deze te Vejegora worden vooral koeien voor melk gehouden, die in enkel voor het dorp is bestemd waardoor ze niet in brik verdwijnen. Onderweg passeerden we het oude dorp Sjasta waar nog welgeteld 1 man woont die deze maand zijn zestigste verjaardag moederziel alleen vierde omdat het slechte weer het niet toeliet hem te bereiken. Hij was vroeger jager in het bos, en kwam ons op zijn skilatten groeten tussen de grote houten lege huizen. Binnenin lijken de achtergelaten panden op geplunderde etnografisch musea, met een overhoop gehaalde collectie van houten karren, vaten en andere antieke huisraad. Wij enkel beeldenjagers tot we het echt niet meer uithouden van de kou, en ons terugtrekken in het warme huis van Marie-Ivana die ons verwent met een steeds gevulde tafel, na de kou aardappelen en thee bij het vuur, de rode draad in dit verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten